Jeśli jeszcze ktoś mnie pamięta, to byłam tu ostatnio z problemem "przed narzeczeństwem". Do zaręczyn szczęśliwie doszło, miłość nie okazała się urojoną (jak na razie
) i wszystko jest dobrze.
Albo prawie dobrze. No właśnie. Ślub mamy za 5 (4) dni, a ja trochę się boję.... Boję się, bo to będzie dla mnie "pierwszy raz"(dla mojego przyszłego męża - nie), i choć bardzo tego pragnę, to jednak pozostaje jakiś lęk...
Boję się też, że nie umiem dobrze rozpoznawać swoich dni płodnych i niepłodnych, bo mimo, że robię to od dość dawna (regularne zapisy prowadzę od 11 cykli), to cykle mam bardzo nieregularne, często w ogóle bezowulacyjne. A w dodatku włąśnie zaczęłam brać leki, które pewnie przywrócą (no, oby tak było) owulację, ale właśnie w momencie, kiedy zacznę współżycie. To oznacza, że moje dotychczasowe obserwacje na niewiele mogą się zdać....
Czuję się trochę zagubiona. Obserwowanie cykli bezowulacyjnych jest na prawdę mocno irytujące - jest śluz, nie ma, znowu jest.. temperatura skacze... czujesz się jak w cyrku i tracisz chęć do dalszych obserwacji. U mnie tak jest
Tyle, że nie wyobrażam sobie żadnych innych "metod" i nie będę innych stoaować. Ale też nie jestem jeszcze gotowa na dziesko.
Poradźcie... Jak sobie pomóc?
Rzeczywiście - to nie jest takie proste, żeby wszystko szło jak w zegarku....... Ale cóż, wspólne życie dopiero się rozpoczyna. Wszystko przed nami.