coż pisze aby zasiegnać waszej rady odnośnie mojego małżenstwa: mój problem wydaje sie tylko z wierzchu bardzo banalny otóż generalnie rzecz borąc to ja jestem osobą pesymistycznie nastawioną do świta natomiast mój mąż jest wielkim optymistą ,wydawało by się że powinno być dobrze bo powinniśmy sie gdzieś spotkać pośrodku ale tak nie jest jest mi bardzo cieżko kiedy tylko ja sie martwię różnymi sprawami .Według mojego męża nie warto sie smucić .Azadne problemy:typu zagrożenie cieżka chorobą naszego dziecka nie są go w stanie wyprowadzić z równowagi, czuje sie jakbym dzwigała podwójny problem:zagrażającej choroby ale też jego beztroskiego optymizmu.wydaje mi sie ze ten optymizm mojego meża jest także powodem problemów jego w pracy chyba nikt nie lubi ludzi którzy nie mają problemów.....Jest mi z tym naprawde bardzo cieżko i samotnie, czuje ze odkiedy jesteśmy razem moje pesymistyczne podejscie sie zwiekszyło bo czuje że musze przewidywać trudności na które mo mąż nie zwraca uwagi....
boje sie ze pewnego dnia bede miała go tak dość ze go zostawię..
Dzięki temu zachowujemy wzajemną równowagę. Mam tendencję do zamartwiania sięi wymyślania najczarniejszych scenariuszy (choć realnych), ale dzięki mężowi się hamuję. Właśnie optymizm męża pozwala mi myśleć, że nie będzie aż tak źle. Spróbuj czerpać trochę jaśniejszego spojrzenia na świat od męża - zobaczysz, że będzie łatwiej - dosyć jest w życiu zmartwień, po co je sobie dodawać? To nie prawda, że on się nie martwi, prawdopodobnie im bardziej wpadasz w czarne myśli, tym bardziej chce Ci pokazać, że będzie dobrze, tak jak pisała Anna Lorenka.