Zastanowaiałam sie ostatnio (a taki czas, że mam co najmniej 10 dni na zastanawianie się
czuję sie jak napalony siedemnastolatek więc muszę to jakoś wysublimować) nad tym co nami kieruje w dziedzinie seksu. Sporo już o tym było w wątkach dot. okresu płodności, pieszczot dozwolonych i nie, o traktowaniu drugiej osoby przedmiotowo itp. ale głównie w kontekście różnych rzeczy poza współżyciem. A ja sie zastanawiałam nad zwykłym godziwym aktem małżeńskim. No i wyszło mi, że jak sie zastanowić, to mną kieruje tylko egoizm:
1. gdy moje ciało sie uwrażliwia na seks to mam ochotę, a gdy hormony sie odmienią nie mam. Czy mozna powiedzieć, że chęć kochania sie z małżonkiem płynie z miłości do niego? Chyba nie, bo trzeba by wtedy przyjąć, że raz go kocham więcej a raz mniej, a to głupie. A więc ochota na współżycie musi się brać z czegoś innego, co jest tylko we mnie.
2. jeśli mi jest przykro, gdy w wyniku stosunku będę niezaspokojona, to znaczy że nie było dla mnie ważny mój mąż lecz ja. A jeśli będę czekać na więcej, prosić o zaspokojenie, to znów dowodzi, że skoncentrowałam sie na sobie. Jak mozna poczytać w czytelni lmm, moralna kobieta powinna czuć przede wszystkim zadowolenie z oddania sie mężowi. Nie mówię tu o jakiejś obsesji orgazmu, nie płączę potem z żalu, ale po prostu mi przykro. No bo po co to robić, jeśli to nie jest przyjemne? To jak niesmaczne ciasto albo brzydka muzyka - brak temu istotnej cechy. Seks powinien być przyjemny, w końcu budować więź i okazywać miłość można na wiele pożyteczniejszych sposobów.
3. już prawie doszłam do wniosku, że jedyne co nie płynie z egoizmu to pieszczenie małzonka (to już z gatunku działań mniej godziwych;), no bo robi sie to tylko dla niego/niej, a samemu trzeba sie trochę wysilić. Ale dotarło do mnie, że zależy mi na jego uznaniu, podziwie, podziękowaniu - a wiec na własnej satysfakcji.
No i w ten sposób doszłam do wniosku, że nie potrafię w działaniu seksualnym widzieć nic wolnego od egoizmu, nic płynącego z czystej miłości. Bardzo mi przykro z tego powodu, ale nie potrafię do tego podejść bez poczucia winy. Nie potrafię przemienić pożądania w czyste pragnienie.
Chyba tylko osoba pozbawiona odczuwania własnej przyjemnosći może sie zaangażowac w seks z czystym sumieniem.
Wiem, że współżycie ma umacniać więż miedzy małżonkami, i ok, umacnia, tylko czy na pewno z taka motywacja do niego podchodzimy? Bo ja niestety chyba nie.
Czy ktoś potrafi w tym wykazać bład?
), ale byłabyś zwykłą lalką z sexshopu.
.
) i z orgazmem wzbudzały większe zainteresowanie... (sprawdziłam wczoraj, czekając na pralkę;))
i nie doświadczyłam trudów docierania się, co nie znaczy, że życie nam oszczędzało problemów. Może nam pomogło to, że nigdy nie oczekiwaliśmy od siebie, że będziemy idealni? Staramy się przyjmować nawzajem i z zaletami, i z wadami. I nie próbujemy zmienić tego drugiego.
Ale czy zawsze tak się wtedy czujesz? Nigdy nie cieszysz się, że jemu było przyjemnie? Nie udało się teraz - uda się za następnym razem. No, chyba, że sie nigdy nie udaje. A sam stosunek nie daje Ci żadnej, ale to żadnej przyjemności? Bo jak tak, to Twój mąż musi odczuwać niezłą presję.
. A kiedy dawałam sobie na luz to wszystko samo sie układało.
