Mam 24lata, mąż 25, studiujemy, niedawno sie pobraliśmy, wynajmujemy mieszkanko w Wawie. Mamy oboje pracę, więc pomyślałam, że mozna by kupić mieszkanie na kredyt (ze względu na studia moi rodzice, a teraz ja płacilimy za wynajem już piąty rok, ogromne kwoty stracone...).
Wstępnie w necie oceniłam naszą zdolność kredytową, wyszło nieźle, umówiłam sie na spotkanie w firmie doradztwa finansowego i tu spotkał mnie zawód.
Okazało się, że facet do uzyskania dyplomu lub do 28rż, jako że grozi mu wojsko ma b.utrudnione branie kredytu. Mąż jest na I roku licencjackich.... Trzeba zabezpieczyć 12miesięczną ratę w banku póki go nie przeniosą do rezerwy. A takich oszczędności mieć nie będziemy ( i tak musimy odłożyć na notariusza, podatek itp.) albo musielibyśmy zapożyczać sie u rodziny, i to z trudem.
Tymczasem ja zarabiam już więcej niż maż, a od czerwca przechodzę na cały etat i wtedy już będę zarabiać ponad 2razy tyle co on... Mogłabym wziąć kredyt sama, jeśli zrobimy rozdzielnosć majątkową....
I tu pytanie
- jak poczuje sie maż? niby jesteśmy małżęństwem, ale ja płacę i to moje mieszkanie (pomijając, że na kredycie to banku mieszkanie...). Nie rusz, to moje... 
Przykro mi to proponować, bo on już wcześniej często mówił, że mnie ogranicza, że po co mi on, tylko mnie blokuje itp. Nie chcę by miał takie poczucie, nie chcę go dołować. Przecież posiadanie własnego kąta ma pomóc naszej rodzinie, a nie ją rozbić. Z drugiej strony zależy mi na tym, by nie czekać, bo chcemy mieć dzieci jakoś za dwa- trzy lata, a nie jedynaka jak sami skończymy 35lat. A jak sie zjawi dziecko, to już w życiu nasze dochody podzielone na 3 bankowi nie wystarczą (szczególnie jeśli pracę ograniczy to z nas, które więcej zarabia). No i tak sie załamałam, że z nim, to trzeba poczekać z zakupem 3 lata, to i dziecko sie odwlecze... A jeśli by sie zdarzyła ciąża po drodzę to będzie problemem a nie radością - a nie chcemy by tak było.
Co robić? działać sama czy czekać na niego, nie wyprzedzać go? Przyjąć że teraz już nic nie powinno byc moje tylko nasze, a więc czekać aż nas OBOJE będzie na to stać? Mój ukochany nie jest typem głowy domu, nie drażni go moja aktywność, nawet mówi, ze chętnie by siedział z dzieckiem w domu
ale to przecież ma granice, nie chcę by czuł sie niepotrzebnym ciężarem. Ale z drugiej strony mieszkania w tym cholernym miesćie drożeją o 20-30% rocznie!!! więc nie ma co czekać, bo pensje o tyle nie rosną 
Czy są tu rodziny z podobnym układem? Jak sobie radzicie, gdy maż zarabia mniej? Jak sie z tym czuje? Co wyznacza wasze plany życiowe?
Tylko proszę nie piszcie, że sobie kiepskiego faceta znalazłam, że takie związki są skazane na porażkę
(teoretyzuje) to on nie ma do niego prawda. Ponad to ja mam już wyższe wykształcenie, jego na razie zawisło w powietrzu (urlop dziekański na licencjacie). I jeszcze wiek, mąż jest młodszy ode mnie praktycznie o 1,5 roku. I jeszcze dodam, że na początku naszej znajomości mogliśmy się spotykać dzieki moim dochodom, a potem moi rodzice głównie opłacali ślub (z pewnym naszym wkładem) i to oni nam pomagają na codzień. Więc mąż nie jest na tym tradycyjnym miejscu. A jeszcze na dodatek, jestem bezlitosna (przyznaje się), i często wymuszam pewnie decyzje.
Czy kogos krzywdzisz?
mamy nietypowy podział obowiązków, ale jest nam z tym dobrze i funkcjonuje to b.sprawnie.
rozporządzeń na które sie wczesniej powolywalam w WKU nie rozumieją w ogóle (usłyszał komentarz w sluchawce "Krysiu, jakimiś paragrafami mnie straszy!") więc trzeba jechać po wpis nim się rozmyślą;) Pytanie czemu zadzwonił dopiero teraz a nie 3.01 i pozwolił mi siebie (jego) gnoić przez tydzień zostawię bez komentarza.
, bo jak widać po naszym przypadku, można nie wiedzieć.