Przbeczyłam, nie przebaczyłam - nie było mi to potrzebne, nie mam do niego o to żalu, ani pretensji. Różnie się życie układa.
A z drugim męzem mamy, to tak jest, że zły wpływ - owszem - zawsze mnie rozpuszczał
A tak bardziej poważnie, to uważa, że skoro on ją krzywdził to mimo że ja tego nie widziałam (byłam za mała żeby to zrozumieć), to skoro teraz już rozumiem, powinan się za nią wstawić i być przeciw niemu. Ja tak nie potrafię. Dla mnie był cudownym ojcem - zawsze znalazłam w nim oparcie i pocieszenie i mogłam na niego liczyć. Dobro to zostało we mnie - dlatego się nadal chcę z nim spotykać. Oczywiście nie akceptuje jego niektórych zachowań i zachowuję zdrowy dystans. Chodzi mi o tego, który mnie wychowywał.
Przegadane, przegadne wiele razy, te szczegóły wydają się układać dość dobrze, problem pojawia się przy bardziej ogólnych rozmowach o relacjach w rodzinach. Każdą moją próbę zasygnalizowania, że jednak jest coś nie tak u niego w domu, odbiera jako atak i równoznaczne ze stwierdzeniem, że moja rodzina jest lepsza... Ale on już tak ma. Może jak się wyprowadzi i zobaczy inne życie, to zda sobie sprawę, że nei wszystko jest takie jak postrzegał to dotąd. Nie będzie to napewno od razu, tym bardziej, że poczucie własnej wartości u niego szwankuje, a rodzice jakoś nic z tym nie robią, a wręcz przeciwnie niestety :/
A moja mama już mi nowego chłopaka wypatrzyła!!! I udowadnia cały czas jaki to jest wspaniały, choć kilka razy go na oczy widziała (ale przystojny i wysoki jest - fakt), a jak się jeszcze dowiedziała, że nauczyciel akademicki, to już w zachwyt wpadła
zaczyna się robić zabawnie 
spotkałyscie sie z takim czyms, czy tez moze same zaobraczkowałyscie swoich panów
i może mu się bez powodu oberwać.
