Pewnie, całe życie marzyła mi się wielka miłość, ku sprzyjaniu jej kierowałem rozwój swojej osoby i nadal jej pragnę, jednak samotność otwiera przed człowiekiem wolność odbywania najróżniejszych podróży - w głąb świata i w głąb siebie. Mając dużo czasu dla siebie mogę rozwijać swoje zdolności artystyczne, tworzyć, planować książkę, czytać do woli, cieszyć się muzyką i nigdzie się nie spieszyć. Życie w stanie wolnym oferuje specyficzną swobodę która moim zdaniem człowiekowi jest potrzebna i jest dla niego naturalna w równym stopniu co związek.
Myślę, że w samotności, obracając się bardziej w obrębie samego siebie, człowiek więcej energii wkłada w marzenia co z kolei otwiera mu dobrą drogę do rozwoju na wszystkich jego płaszczyznach (fizycznej, intelektualnej i duchowej).
Nie wyobrażam sobie życia bez zaakaceptowania i polubienia stanu samotności - także życia w związku. Myślę, że niepokój o rozpad związku i powrót do tej "strasznej, beznadziejnej samotności" nie sprzyja spokojowi ducha i pogodnemu rozwiązywaniu problemów wtedy, gdy już się kogoś ma.
Każdy człowiek sam w sobie jest kompletny i myślę, że dlatego życie jest piękne. Dlatego człowiek wiążąc się z kimś nie otrzymuje połówki czegośtam tylko całość wspaniałej i szlachetnej istoty ludzkiej. Dla tych którym bardzo doskwiera samotność mam radę: nie traktujcie własnych marzeń jako jakichś ulotnych widm, które tylko budzą tęsknotę i ból z powodu tego, że rzeczywistość nie odpowiada oczekiwaniom. Pomyślcie o sobie jak o stwórcach własnego świata. Nawet jeśli Wasze wyobrażenia są tylko marzeniami, to one są w pewien sposób rzeczywiste ze względu na Was i rzeczywistą uwagę którą im poświęcacie, rzeczywiste emocje które z nimi wiążecie. Człowiek ma całe życie na to aby stworzyć coś wspaniałego i pięknego - nie czekajcie, trzeba działać!
Miłego wieczoru wszystkim życzę
