Jak to jest po ślubie

[MisiuMisiu]

[kukułka]

Po pierwsze, slubu trzeba chciec, nie ma sie co zmuszac. Bycie mezem czy zona to dawanie siebie ( w tym tez znoszenie czyichs wad i docieranie sie). jak masz dawac jej cos z siebie i byc o to zly czy wypominac to lepiej ze slubem poczekac. A jak jest po slubie... lpiej, inaczej, piekniej, chco bywaja dni, ze trudniej niz przed. Ale na pewno pełniej. I to wszytko co napisalam jets prawda, pod warunkiem,z e sie kochacie i oboj etego slubu chcecie.

[essex]

Szczerze:dopóki nie ma dziecka niewiele się zmienia.Jeśli masz dobrych kolegów i mądrą narzeczoną-nie będzie problemu z kontaktami z nimi.
Po ślubie:odkrywanie siebie,zamieszkanie razem-24 h/dobę razem.

Natomiast rodzicielstwo to pełna mobilizacja i wielka odpowiedzialność.
To prawdziwa rewolucja.

Kukułka ma rację-Slub -tylko jeśli oboje bardzo pragniecie już byc zawsze bliziutko siebie,tak za soba tęsknicie,że juz musicie być razem,nie wyobrażacie sobie zycia bez siebie i chcecie każdą chwilę,radość smutek dzielić z ukochana osobą.Tylko wtedy mozna się pobierać.Warto czasem dłużej budować wieź,tak żeby nie móc doczekac się juz upragnionego ślubu i nic nie wymuszać.

[kasiama]

A mi się wydaje, że i bez dzieci życie po ślubie się zmienia. Już nie jest tak oczywiste, że sobie wyskoczysz z kumplami gdzieś - ot, bo taką masz ochotę. Zawsze wypada zapytać, co żona o tym myśli - wszak teraz to ona pogramowo jest ma pierwszym miejscu.

[Ewa M]

Wiesz, my tak bardzo chcieliśmy by nic sie nie zmieniło, byliśmy jeszcze studentami i chcielismy by ten studencki stn w nas trwał. Ale tak się nie da, bo choć można zachować pozory, to i tak zmienia sie nastawienie, myslenie z "ja" przechodzi na obcje: "my". Jest inaczej.
Ale mój mąż dalej jeżdzi do kolegów do swojego miasta i to dość często, aż sama jestem czasem zazdrosna . U mnie do tej pory, mimo, że juz po studiach, odbywają sie długie nasiadówki koleżanek. I to też po staremu, na podłodze z kubkami kawy w ręku. Mamy pewien obszar prywatnosci, gdzie ta druga osoba, mimo że najbliższa nie ma dostępu i bardzo to sobie cenimy.
Gdybyśmy wczesniej wewnętrznie pogodzili sie z tym, że coś musi się zmienić byłoby nam w tym pierwszym roku łatwiej, bo łatwiej byśmy akceptowali to wszystko co się zmienić musiało. I pewnie szybciej bysmy zobaczyli, że aż tak dużo tych zmian nie było a te co zaszły są korzystne.
Slub jest ogromną zmianą. Co widać po niektórych związkach. Wiele słyszałam o parach, które zyły w konkubinacie wiele lat a gdy sie wreszcie pobrali okazało się, że coś jest nie tak i rozstawali się... Myśle, ze oni też mysleli, że nic się nie zmieni.
Ale kiedy sie wie, że zmiany muszą nadejść to nie są one tak trudne lecz wydają sie piękne.

[kukułka]

I jeszcze jedno. Slub jest zmianą, ale przede wsyztkim slub sakramentalny, daje ogromną siłę sakramentu, która sie pozniej czuje i wykorzystuje. Tego nie odczuwa sie CHYBA przy samym slubie cywilnym 9 piszę chyba, bo małżeństwo sakramentalne znam z autopsji, od wewnątrz, cywilne nie. Poza tym, nie zawsze jste tak, ze sie wie, ze zmiany MUSZA nadejsc. czasem się ich po prostu chce.

[kasiama]

Tak sobie pomyślałam: jeśłi po ślubie chciałoby się całkowicie uniknąć zmian - żeby było możliwie tak, jak w narzeczeństwie - to po co się pobierać? Ślub staje się wtedy tylko legalizacją seksu, a czy o to chodzi? Miłość małżeńska różni się od miłości narzeczeńskiej i nie ma co przed tym uciekać. Na pewno jednak warto sobie z tej różnicy zdawać sprawę, bo nie przeżyje się szoku w stylu: to już nie będzie jak dawniej? Bo moim zdaniem nie będzie, za to są duuże szanse, że będzie lepiej .

[novva]

Może właśnie dlatego wiele osób nie zgadza się z tym, aby wstrzemięźliwość w małżeństwie określać hasłem "powrotu do narzeczeństwa" . Przecież to już całkiem inna relacja, inny stopień bliskości... Nic dwa razy się nie zdarza...

[monikawa16]

Jestem mężatką od ponad roku i jest zdecydowanie inaczej niż przed ślubem. Mamy za sobą wspólnie przeżyty rok i muszę przyznać że czasem łatwo nie było. Mimo że znaliśmy sie już pare dobrych lat, to jednak wspolne zamieszkanie, bycie ze sobą czasami 24h/dobę potrafi zaskoczyć. Jest wiele racji w tym że ta dwójka ludzi musi się "dotrzeć". My mamy o tyle dobrze, że mieszkamy oddzielnie od calej rodziny, w innym mieście i w jakimś stopniu ułatwia to przejście "burz i naporów" bez wtrącania się osób postronnych. Jak jest obecnie? Powiem dobrze a nawet bardzo dobrze:). I choc wiem że jeszcze niejedna trudność przed nami nie oddałabym tego roku i nie wymieniła na żaden inny:). Dużo pomogły nam, a raczej mężowi tzw, spotkania dialogowe przed ślubem, zaś w czasie tegorocznego Wielkiego Postu byliśmy na rekolekcjach dla młodych małżeństw ktore trwaly może ze 2 godzinki a efekty były fantastyczne. W czerwcu wyjeżdzamy na spotkania dialogowe dla małżeństw i jestem bardzo ciekawa efektów. Pozdrawiam

[mateola]

Po pierwsze, slubu trzeba chciec, nie ma sie co zmuszac. Bycie mezem czy zona to dawanie siebie ( w tym tez znoszenie czyichs wad i docieranie sie). jak masz dawac jej cos z siebie i byc o to zly czy wypominac to lepiej ze slubem poczekac. A jak jest po slubie... lpiej, inaczej, piekniej, chco bywaja dni, ze trudniej niz przed. Ale na pewno pełniej. I to wszytko co napisalam jets prawda, pod warunkiem,z e sie kochacie i oboj etego slubu chcecie.

Pod tym chętnie sie podpiszę.