Smutno mi się czyta Twoje posty. Po prostu serce mi się kraje, że tak Ci ciężko. Jesteś wspaniałą kobietą, chcesz pomagać innym - jak ktoś nie wierzy, to proszę zajrzeć do "jak rozpoznać cza sniepłodności".
O ile pamiętam Twoje posty gdzieś tam obecne na forum, to nie dziwię się, że jest Ci ciężko zaufać Bogu, którego przedstawiają Ci jako Ojca. Wiesz, chciałabym się z Tobą czymś podzielić.
Ja swojego ojca widziałam trzy razy w życiu. Raz jak miałam 2-3 latka, drugi jak byłam chora w przedszkolu na świnkę i miałam wysoką gorączkę (zajrzał przez drzwi) i trzeci raz na sali sądowej jak miałam 18 lat (utrzymujemy się tylko z emerytury mojej mamy, ja z różnych przyczyn do tej pory nie mogłam podjąć żadnej pracy, mam nadzieję, że to się zmieni - więc konieczna była sprawa o alimenty), gdzie usłyszałam, że "moja córka nie podałaby mnie do sądu" - to powiedział do sędziny, do mnie osobiści enie powiedział ani słowa. Do tej pory nigdy do nikogo nie powiedziałam "Tato". Nie wiem, co to znaczy mieć ojca. Długo wmawiałam sobie, ze to nie ma na mnie żadnego wpływu. Ale miało i to wielki. Brak poczucia własnej wartości, przekonanie, ze i tak żaden mężczyzna mnie nie zechce..... dużo tego było... no i oczywiście Bóg Ojciec był kompletnie nieobecny w moim życiu. Nie to, że miałam jakiś zal czy coś - do swojego biologicznego ojca tez go nie mam. Po prostu nie ma go w moim życiu. Na szczęście baaardzo małymi kroczkami udało się to rozwiązać. Teraz bardzo doświadczam, że mam Tatę - który nigdy mnie nie zawiódł i nie zawiedzie, który o mnie walczy i mnie kocha. Ale żebym mogła tego doświadczyć, musiałam najpierw sama przed sobą przyznać, że coś jest nie tak, że taka sytuacja mi kompletnie nie pasuje. Nie będę pisac dokładnie co i jak, bo za mało miejsca na forum
Napiszę tylko tyle, że musiałam najpierw stanąć twarzą w twarz ze wszystkimi moimi zranieniami. Kazano mi kiedyś na rekolekcjach napisać list do Boga o moich zranieniach. Zaczęłam tak :"Panie Boże, kazali mi napisać, to piszę. W sumie nie mam żadnych zranień. no, ale skoro trzeba to napisać, to nie podoba mi się (tu padło coś kompletnie nieistotnego).... skończyło się na 10 kartkach drobnym maczkiem a i tak sporej części problemów nie dotknęłam. To był początek. Wracam do tej metody, jak coś jest nie tak. Poza tym jest druga, równie skuteczna - trzeba się pokłócić z Bogiem. Dokładnie tak - pokłócić. Ja w chwilach największych kryzysów nawet klełam w kościele (półgłosem w jakimś odosobnionym miejscu, zeby nie przeszkadzać innym
) "Panie Boże, do jasnej ch....., dlaczego ja?? co ja Ci takiego zrobiłam?? K... mam dość!! Zrób cos z tym w końcu, bo ja już nie wytrzymam. Nie wytrzymam, słyszysz??!!" To wszystko połączone z płaczem. Brzmi może brutalnie ale działa. Jezus też się modlił "z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego" (To z któregoś listu, nie pamiętam dokładnie z którego 
). Tak się wtedy czułam, nie miałam ochoty udawać, że jest wszystko w porządku. I to też działa.
No i moje ostatnie odkrycie. Dużo czytam ostatnio na temat kobiecości i męskości, głównie po to, zeby odnaleźć odpowiedź na pytanie Jaka jest dojrzała kobieta, jakie ma cechy. Jak czytałam niektórych autorów "kościelnych" to był we mnie pewien niedosyt - ta "wersja" kobiety była dla mnie za słaba, coś tam mówili o sile, ale jakieś to było niekonkretne. A poza tym byłam pewna jednego - że tej siły nie mam, że muszę ją zdobyć. Ostatnio dorwałam książkę Lindy Jarosch i Anselma Gruna "Królowa i dzika kobieta". Opisują tam 15 archetypów kobiecości, obecnych w każdej kobiecie, na podstawie postaci biblijnych kobiet. Dla mnie ta książka jest o tyle niesamowita, że dzięki niej odkryłam, ze mam w sobie tę siłe, której tak po omacku szukałam. Że ona tam cały czas była, tylko trzeba było ją wydobyć na wierzch.
Wiem, ze trochę się rozpisałam nie do końca na temat (a właściwie kompletnie nie na temat, jaki zapoczątkowała Gracja
). To, co chciałam przekazać przez tę opowieść to to, że nawet gdy ma się najgłębsze zranienia w relacjach z rodzicami, zranienia, które przeszkadzają nam w relacji z Bogiem, to mozna to pokonać. I każda kobieta ma w sobie siłę, żeby to zrobić. Tylko musi sobie pozwolić na to, zeby tę siłe odgrzebać i pokazać na zewnątrz. To czasem jest trudne, ale się da 
acha, mnie bardzo pomogła też książka Johna i stasi Eldredge "Urzekająca"
Abebo - pozdrawiam Cię serdecznie i życzę odnalezienia prawdziwej, głębokiej radości w każdym aspekcie Twojego życia
a, jeszcze mi się przypomniało - moja koleżanka ma koszulkę z napisem: "Jestem Księżniczką. Mój Ojciec jest Królem królów".
Pozdrawiam wszystkie księżniczki na tym forum!
:D:D