To przykre, co powiem, bo przecież jako głęboko wie rzący człowiek podchodziłem do NPR z wielką nadzieją i ufnością.
Dziś niestety myśląc o sferze seksualnej naszego małżeństwa odczuwam rozgoryczenie. Nie mówię o różnych pokusach bo te oddaję Bogu.
Być może problem leży we mnie, nie wiem - powiem tylko jak sprawa wygląda z mojej strony. Od początku małżeństwa miałem wrażenie, że moja żona traktuje seks jako nieprzyjemny i zbędny dodatek do romantycznej miłości. Pewnie związane to było z jakąś ogromną wstydliwością i strasznymi zahamowaniami a potem bolesnością przy współżyciu. Dość powiedzieć, że odnoszę wrażenie, że moja żona nie ma NIGDY ochoty na współżycie. Nigdy też przez 10 lat małżeństwa nie była osobą inicjującą seks. Zawsze to byłem ja i to z różnym najcześciej negatywnym skutkiem. Wiele razy słyszałem też z jej ust, jakie to "beznadziejne" zajęcie, "dlaczego Pan Bóg to tak beznadziejnie wymyślił" że "wolałaby, żeby dzieci poczynały się jako efekt przytulania". I to niezależnie od tego czy miała orgazm czy nie. Kiedy miała to słyszałem że to "w sumie przereklamowana sprawa" "nic takiego nadzwyczajnego" "parę skurczów" "kilka sekund czysto wegetetywnego uczucia", "i o to wybuchały wojny?". Takie odczucia nasilały się oczywoście w oresie poowulacyjnym, w którym jako jedynym obecnie wpółżyjemy. Natomiast nie zależą one od moich romantycznych "zabiegań". Kwiaty, kolacje, czułość - to wszystko oczywiście sprawie mojej żonie wiele radości pod waunkiem że nie jest znakiem pt "kochanie może to dzis wieczorem...?" Wtedy słyszę - no tak - ty to wszystko potrafisz zepsuć (prosząc o współżycie w trakcie romantycznego wieczoru).
Teraz doszło większe zmęczenie codzienną pracą i dziesiątki małych trosk (choroby dzieci, stan zdrowia rodziców, przeprowadzka, kredyt...).
W sumie zatem wychodzi tak, że mamy może 10 dni w miesiącu na współżycie (2-3 dni przed menstruacją nie liczę z oczywistych przyczyn - wtedy wszystko jest źle), a współzyjemy wtedy może1 może 2 może 3 razy. 5 razy to prawdziwy rekord od dawna nie pobity
. I tak jest co miesiąc. I co miesiąc obiecuję sobie, że za mięsiąc będze lepiej i nie jest. Dla mojej żony to nie problem ale dla mnie tak. Próbuję tłumaczyć, że na czułości i romantyczność mamy 30 dni w miesiącu a na wspózycie tylko 10, ale to nie jest argument i jestem oskarżany o "próby wyrobienia normy". Dziś na przykład zaczyna sie teoretycznie okres bezpłodny poowulacyjny, ale prawie na pewno nie będziemy współżyć bo żona wraca o 19 z pracy (ma tam spotkanie wigilijne). To dla mnie problem z powodu narastającego i nierozładowanego napięcia. Ale także problem uczuciowy. Drogie panie, dla kochającego męża najważniejsze nie jest jego własne zaspokojenie, ale świadomość, że żona kocha i PRAGNIE z nim współżyć. Jak tego nie ma dłuższy czas to - przykro mi to mówić - moje serce się zamyka i pojawia się rozgoryczenie i żal. Przestaję się starać i tak kółko się zamyka. Ile razy obiecywałem sobie,że już nigdy nie zaproponuję żonie współżycia - ale w ten sposób tylko ukarałbym siebie samego.
Znacznie lepiej było podczas obu ciąż, kiedy współżycie było bardziej regularne (wcale nie takie baardzo częste- moze 3 -4 razy w tygodniu), ale pozbawione presji czasu (typu:pewnie za 4 dni menstruacja, a dziś znowu się nie kochamy) i spontaniczne.
Pozostają też problemy niby czysto fizjologiczne ale też duchowe - pojawiająca się czasami masturbacja ( nie dość że grzech to jakież to upokarzające i ohydne). Teraz ostatnio (może to początek słynnego kryzysu wieku średniego) przekonanie, że jeszcze kilka lat do czterdziestki a moje życie małżeńskie jest nieudane a życie intymne w nim to gruzowisko. Jakieś dziwne stany depresyje i (to zupełne nowość) totalny spadek popędu seksualnego. Przepraszam za sarkazm ale to pewnie będzie ostateczne rozwiązanie problemu "jakiegoś tam seksu".
Tak - robię się zgorzkniały i sarkastyczny. Teraz z mojej strony pojawiają sie zgryźliwe komentarze. Oglądamy telewizję i jest jakaś "namiętna" (nie pornograficzna) scena to mówię na głos "Ech, ale ta telewizja kłamie, przecież kobiety tak sie nie zachowuja w łóżku". Ale tak naprawdę chce mi się płakać.
Trzeba jasno powiedzieć, że wszystkie gesty ciała uczestniczą na swój sposób w jedynej w swoim rodzaju aktywności, jaką jesteśmy my sami. "Seksualność człowieka cechuje daleko idąca specyfika, która zasadniczo sprowadza się, między innymi, do tego, że seksualność nie jest tylko uzależniona - jak to się jeszcze często twierdzi - od popędu biologicznego. Nie jest ona także odruchową lub emocjonalną reakcją. U prawidłowo rozwiniętego człowieka sfera psychospołeczna odgrywa w przejawianiu się seksualności bardziej decydującą rolę aniżeli biologiczna. Dzieje się tak głównie dlatego, że jak dowiedziono, u człowieka mózg, a szczególnie ośrodki korowe mają większy wpływ na zachowania seksualne aniżeli hormony"11. Informacja wskazuje, że zachowania i przeżycia seksualne są zależne przede wszystkim od światopoglądu, religii, kultury, zwyczajów, charakteru danego człowieka. Dlatego nie można oddzielać seksualności "od innych aspektów życia małżeńskiego, a więc emocjonalnego, intelektualnego i kulturalnego, a przede wszystkim szeroko rozumianej osobowości"12. Twierdzenia nie przeczą istnieniu instynktu płciowego, zakorzenionemu w chemii naszego ciała. Można go określić jako korzeń wszystkich form zachowania seksualnego. Proces uduchowienia płciowości i życia seksualnego małżonków jest cały czas "zakotwiczony w fizjologicznych funkcjach ustrojowych: następuje przemieszczenie aktywności z obszarów odruchowości warunkowej na obszary czynności ośrodkowego układu nerwowego, w którym kształtują się procesy poznawcze, oceny i wyobrażenia: to właśnie nazwiemy uwewnętrznieniem"13. Człowiek więc ma świadomość instynktownych poruszeń ciała. Nie zmienia to jednak faktu, że może panować nad nimi i nadawać im głębszy sens w stopniu zależnym od swojego rozwoju duchowego i psychoseksualnego. "W życiu doczesnym panowanie ducha nad ciałem - i równocześnie podporządkowanie ciała duchowi - może stać się, jako owoc wytrwałej pracy nad sobą, wyrazem duchowo dojrzałej osobowości, nigdy jednakże owo przeniknięcie sił ciała energiami ducha nie usuwa samej możliwości wzajemnego ich przeciwstawienia"14. Reakcje seksualne są więc ściśle powiązane z innymi aspektami osobowości człowieka. Osobowość determinuje szczególny sposób zaspokojenia instynktu seksualnego, nie determinuje zaś instynktu jako takiego.
Mam nadzieje,ze Marcel nie poczul sie urazony moim postem. To w koncu tylko moje widzenie sprawy a jak jest naprawde wie tylko on i jego zona. Jestem pewna Marcelu,ze sie jeszcze odnajdziecie w szczesciu.